فرخنده سالروز ولادت ولی دهم شیعیان ، حضرت علی نقی ، امام هادی (ع) ، مبارک .

پانزدهم ذی حجه ، زادروز فرخندة حضرت علی بن محمد (ع) ، امام علی نقی هادی (ع) ، طلایه دار پاکی و هدایت را به شیعیان و دوست داران خاندان نبوت ، تبریک و تهنیت عرض می نماییم .  

ز سوی عرش رحمن ، نوید شادی آمد

بشارت ای محبان ، امام هادی (ع) آمد

مژدة فرخ باشد سمانه و جواد (ع) را

که روح عشق و ایمان ، حضرت هادی (ع) آمد

کجایی یا بن زهرا ، بده عیدی ما را

که میلاد پر افتخار امام هادی (ع) آمد

 

در چنین روزی صدای هلهله فرشتگان در آسمان مدینه ، شوری تازه بر پا کرده بود .

خانه امام جواد (ع) را شوری دیگر در بر گرفته بود . غنچه ای از تبار عصمت ، در بوستان آل طه شکفته و عطر وجودش شیفتگان را سرمست کرده بود .

امام جواد (ع) فرزند گرامی تازه متولد شده اشان را در آغوش گرفتند و نور امامت و ولایت را در پیشانی مبارک آن نوزاد برگزیده می نگریستند . جانشینی دیگر برای نور افشانی پا به عرصه وجود نهاد تا لطف خدا ، هم چنان بر بندگان صالحش فرو بارد.  جوشیدن این چشمه سار رحمت و مهر بر عاشقان ولایت ،  مبارک و فرخنده باد .

 

لطف امام هادی و نور ولایتش            ما را اسیر کرده به دام محبتش

 

گزیده ای در مورد امام هادی (ع) :

 

امام علی بن محمد نقی (ع) ، پیشوای دهم شیعیان و دوازدهمین نور از انوار عصمت و طهارت ، در سحرگاه پانزدهم ماه  ذی حجه سال 212 ،  در محلی در حوالی مدینه به نام صریا ، چشم به جهان گشودند و با نور وجودشان جهان را غرق در سرور کردند و لطف خدا از دریچه پر فیض وجودش جاری شد .

نوری تازه در آسمان ولایت درخشید . آسمان و زمین مدینه از ندای تبریک و تهنیت فرشتگان مقرب الهی پر شد و قلب آسمانیان به دمیدن خورشیدی دیگر در آسمان ولایت شادمان گشت . با تولد امام دهم غنچه های علم و معرفت و ایمان ، باز شکفت و دل های مؤمنان دگر بار شاد شد .

کودکی از تبار پاکان ، چشم گشایید و تسبیح می گفت و عالم خلقت در این تسبیح گویی با ایشان همراه شده بودند که :

پاک است خدای جاودانی که در پرده فراموشی فرو نمی رود .

پاک است خدای استواری که به بازی در نمی افتد .

پاک است آن خدای دارا و بی نیازی که به نیازمندی فرو نمی افتد .

پاک و منزه است خدای من

و

ستایش از آن اوست .

 

حضرت هادی (ع) فرزند نخست حضرت جواد (ع) می باشند . مادر عزیز و مهربانشان ، سمانه نام داشت و از شاهزادگان رومی بود که به اسارت لشکر مسلمانان در آمد و به عنوان ام ولد آزاد شد و افتخار همسری امام نهم را پیدا کرد . وی در نهایت فداکاری و دلسوزی از بانوان صالح و درستکار و پاکدامن روزگار بود و از پشتیبانان سرسخت امامت و خلافت الهی و نسبت به مقام ولایت آشنا و آگاه بود .

سمانه مغربیه ، مادر امام دهم (ع) ، بانویی بزرگوار و با تقوا بود . او در زهد و تقوا و دینداری ، درمیان زنان زمان خود ، همتایی نداشت . از پاکی و تقوای آن بانوی بزرگ ، راویان تاریخ بسیار گفته اند .

در سعادتمندی او همین بس که او شایستگی یافت همسر امام نهم ، حضرت جواد الائمه و مادر امام دهم ، حضرت هادی (ع) گردد و در بیان بلندای مقامش همین بس که فرزند گرامی اش امام هادی (ع) می فرمایند :

مادرم حق مرا می شناسد ، او از اهل بهشت است . شیطان سرکش به او نزدیک نمی شود و خداوند حافظ و نگهبان اوست .

پدر بزرگوارشان او را به زیبا ترین نامی که در خاندان رسالت سابقه داشت ، نامیدند و نام علی بر وی نهادند .

کنیه آن امام همام  ابوالحسن  و لقب های مشهور آن حضرت  هادی و نقی بودند .

امام هادی (ع) دهمین ستاره آسمان امامت ، در سنین خردسالی ، زمانی که تنها هشت سال از عمر شریفشان می گذشت ، با شهادت جانسوز پدر بزرگوارشان به امامت رسیدند و 33 سال ردای امامت را به دوش داشتند و چون پدر و اجداد پاک و مطهرشان به هدایت گری پرداختند .

 

ماه تمام و نیمه ذی حجه مطلعش       خیر کثیر وکوثر قرآن بشارتش

این است آن امام که تقدیر ایزدی           بعد از جواد ، داده مقام امامتش

 

آن امام همام ، هر چند در کودکی به امامت رسیدند ، اما چشمه ای جوشان از علم و دانایی و حکمت بودند ، تا آن جا که همواره ، مردم را به حیرت و تعجب وا می داشتند .

امام علی النقی (ع) نمونه کامل پرورش نبوی بودند و سیرت ایشان همان سیرت امامان گذشته و راه و روش رسول الله (ص) بود .

حضرت نقی (ع) فرزند دریای دانش و معرفت و میوه درخت امامت و ولایت ، همچون پدران خویش از فضل و دانش سرشار نیز بهره مند بودند .

آن حضرت هفت سال و اندی تحت تربیت الهی و معنوی پدر زندگی کردند و بعد از شهادت پدر از درخشان ترین و برجسته ترین چهره های علمی اسلام بودند و مشکلات فقهی و علمی جهان اسلام را با دانش و بینش خود حل و فصل می فرمودند .

ایشان در مدت زندگی و امامت خویش برای نشر احکام اسلام ، آموزش و پرورش ، شناساندن مکتب و مذهب جعفری و تربیت شاگردان و اصحاب گران قدر ، گام های بلند برداشتند .

نه تنها تعلیم و تعلم که نگاهبانی فرهنگ اسلامی را نیز در مدینه عهده دار بودند و لحظه ای از آگاهانیدن مردم و آشنا کردن آن ها به حقایق مذهبی نمی آسودند .

 

حال که قطره و گزیده ای از اقیانوس بی کران سیرت آن امام همام را اشاره داشتیم ، صورت حضرت امام هادی (ع) را چنین وصفی است ، که ایشان علاوه بر روشنایی ضمیر ، چهره ای درخشان و دوست داشتنی داشتند . آنان که امام را دیده اند ، نقل کرده اند که آن گرامی قامتی به اعتدال ، چهره ای سپید آمیخته به سرخی ، گونه هایی اندک بر آمده ، چشم هایی درشت ، ابروهایی گشاده و سیمایی شاداب و دلگشا داشتند ، به طوری که هرکه غمگین بود و به ایشان نظاره می کرد اندوهش را از یاد می برد . آن امام آن چنان شکوه و هیبتی داشتند که وقتی بر متوکل خلیفه جبار عباسی وارد می شدند او و درباریانش بی درنگ به پاس خاطر وی و احترامش بر می خاستند  .

 

ای آفتاب هدایت !

چهره ات در توصیف نمی آید که تو آینه دار جمال خدایی .

نشانی از زیبایی خلقتی .

عصاره ای از پاکی ها و خوبی های آفرینشی .

در بوستان آل طه و در باغ سرسبز اهل بیت عصمت و طهارت (ع) گل ها همه از یک شاخه اند

و همه تصویرگر زیبا ترین و بهترین خلقت خدا .

آنان که تو را دیده اند ، این گونه توصیفت کرده اند.

اما من خوب می دانم که نه زیبایی ات ، در تنگنای لغت می گنجد

و نه صفای چهره ات ، در غالب کلمات محصور می شود .

 

درود خدا بر تو و بر همة گل های بوستان عصمت

 

صلوات

منبع خبر: پایگاه اطلاع رسانی حوزه و بیتوته