سالروز ولادت کریم اهل بیت ، حضرت امام حسن مجتبی (ع) مبارک باد .

پانزدهمین روز از ماه مهمانی الهی ، مصادف با میلاد امام حسن مجتبی (ع) است روزی که به احترام کرامت ، جود  و بخشش آن بزرگوار در ایران اسلامی روز اکرام نامیده شده است و اینک به یاد سیره اخلاقی این کریم آل طاها که اکرام ایتام و فقرا را ارزش و معنی حقیقی بخشید ، خالصانه به پیشواز این روز خجسته می رویم .

امشب مه صیام به گردون قیام کرد          

                        ماه خدا به ماه محمد (ص) سلام کرد

ماه علی (ع) ز ماه الهی ، ربود دل      

                        با خنده ماه فاطمه (س) را احترام کرد

پیشوای دوم جهان تشیع که نخستین میوه پیوند فرخنده علی (ع) با دختر گرامی پیامبر اسلام (ص) بودند ، در نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشودند و رسول اکرم (ص) با شنیدن کلام وحی از جبرئیل ، ایشان که نخستین نوادة خود بودند را حسن (ع) نام گذاری نمودند .

حسن بن علی (ع) از همان کودکی نه تنها از نظر علم ، تقوی ، زهد و عبادت ، مقامی برگزیده و ممتاز داشتند ، بلکه دارای امتیازات اخلاقی و فضایل انسانی فراوان بودند . ایشان شخصیتی بزرگوار ، بردبار ، با وقار ، متین ، سخی و بخشنده داشتند و از همان دوران به امام ایثار و اسوة جود و بخشش و الگوی کرامت و بزرگواری معروف و مشهور گردیدند و همواره مورد ستایش مردم بودند .

بذل و بخشش در راه خدا ، یکی از ویژگی‌های اخلاقی آن امام بزرگوار است و در دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز زبانزد خاص و عام بودند و کرامت و رسیدگی به ایتام را از پدر و جد بزرگوارشان به ارث برده بودند .

سفره کریم اهل بیت (ع) همیشه برای مردم به ویژه فقرا و ضعیفان گسترده بود و ایشان هیچ وقت خود را اسیر مال دنیا نفرموده است تا جایی که سه بار تمامی دارایی‌های خود را در راه خدا بخشیدند .

وجود گرامی آن حضرت آرام بخش دل های دردمند ، پناهگاه مستمندان و تهی دستان ، و نقطه امید درماندگان بود . هیچ فقیری از در خانه آن حضرت دست خالی بر نمی گشت . هیچ آزرده دلی شرح پریشانی خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمی‏کرد ، جز آن‌که مرهمی بر دل آزرده او نهاده می‏شد . گاه پیش از آن‌که مستمندی اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد ، احتیاج او را برطرف می‏ساختند و اجازه نمی‏دادند رنج و مذلت درخواست را بر خود هموار سازد .  

تاریخ نمونه های فراوانی از ایثارهای آن امام کریم را به ثبت رسانده است که بیان هر یک ، سند افتخاری برای آن امام هدایت می باشد . اما باید توجه داشت که عطاها و بخشش های امام حسن (ع) بی هدف و بی حساب نبود و آن حضرت به دنبال هر کمکی ، آموزه جدیدی را به نمایش می گذاشتند تا درسی برای آیندگان ترسیم کرده باشند .

بی گمان جود و بخشش و انفاق ، از خصلت های والای انسانی است که مطلوب همه انسان هاست و موجب ایجاد الفت و همدلی در میان آن ها می شود .

در آیین اسلام ، ثروتمندان ، مسئولیت سنگینی در برابر مستمندان و تهی دستان اجتماع بر عهده دارند و به حکم پیوندهای عمیق معنوی و رشته‏های برادری دینی که در میان مسلمانان بر قرار است ، باید همواره در تامین نیازمندی‌ های محرومان اجتماع کوشا باشند .  

پیامبر اسلام (ص) و امامان معصوم (ع) جملگی در کنار سایر خصلت های اخلاقی و انسانی که داشتند به جود و بخشندگی نیز معروف بودند و نه تنها سفارش‌های مؤکدی در این زمینه نموده‏اند ، بلکه هر کدام در عصر خود ، نمونه برجسته‏ای از انسان ‌دوستی و ضعیف نوازی به شمار می‏رفتند که امام حسن (ع) نیز در میان آن بزرگواران از این حیث از برجستگی و عظمت خاصی برخوردارند.

لازمه شیعه و پیرو بودن برای ائمه ، تبعیت از دستور های آنان و الگو گرفتن از رفتارهای آنهاست و این روز بهانه ای خواهد بود تا بار دیگر با مرور احادیث بجا مانده از امام حسن مجتبی (ع) دست ها و دل های خود را بر روی همنوعان بگشاییم و با الهام از مقتدای خود که الگویی از کرامت و بخشندگی بودند ، دست نیاز ایتام و نیازمندان را گرفته و در حد وسع و توان خود به کمک فقرا بشتابیم .